«στην Αν…Να…»
«μέχρι οι πρίγκιπες να γίνουν βασιλιάδες»
Μέρος πρώτο
To 401 π.χ, στα Κούναξα της Βαβυλώνας, έλαβε χώρα μια τρομερή σύγκρουση ανάμεσα στον Αρταξέρξη Β’, και τον Κύρο τον νεώτερο με φόντο τον Περσικό θρόνο. Οι άνδρες του Κύρου ηττήθηκαν κατά κράτος, και ο ίδιος βρήκε το θάνατο στο πεδίο της μάχης. Όμως, οι περίπου 13,000 επίλεκτοι Έλληνες μισθοφόροι οπλίτες – βετεράνοι στο σύνολό τους, του Πελοποννησιακού πολέμου - που πολεμούσαν στο πλευρό του Κύρου, παρέμειναν ακατάβλητοι, και υπό τις οδηγίες του έμπειρου Σπαρτιάτη πολέμαρχου Κλεάρχου κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν το σύνολο των δυνάμεων του Αρταξέρξη. Παρ’ όλο που είχαν υπερφαλαγγιστεί και υστερούσαν κατά πολύ αριθμητικά των αντιπάλων τους, δε λύγισαν ούτε στιγμή. Η άρτια εκπαίδευση τους, το απαράμιλλο θάρρος τους και κυρίως η σιδερένια θέλησή τους, στεφάνωσαν με νίκη τα ελληνικά όπλα.
Ωστόσο, βρέθηκαν απομονωμένοι σε μια αφιλόξενη γη, χωρίς νερό και τρόφιμα. Ο δρόμος της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, μέσα από τα βάθη της Ασίας θα αποδεικνυόταν, μια σκληρή, επίπονη και ιδιαίτερα επικίνδυνη διαδικασία. Το Μάιο του 399 π.χ η Ελληνική στρατιά θα κατόρθωνε τελικά να φτάσει -με αρκετές απώλειες- στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, και από κει να μεταβεί στην Μητροπολιτική Ελλάδα. Αυτό σήμανε και τυπικά το τέλος μίας επιχείρησης, που συγκλόνισε τα θεμέλια της απέραντης Περσικής Αυτοκρατορίας, και ανανέωσε το συναίσθημα της εθνικής υπεροχής των Ελλήνων έναντι των Περσών και των άλλων ανατολικών λαών. Η διήγηση της, από τον ήρωα και πρωταγωνιστή της Ξενοφώντα, έγινε παγκοσμίως γνωστή ως ‘Η Κάθοδος των Μυρίων’.
Περίπου 2,500 χρονια αργότερα, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90’, μια «παρόμοια» ιστορία θάρρους και θέλησης θα εκτυλισσόταν, σ’ ένα «διαφορετικό», αστικό πεδίο μάχης, με πρωταγωνιστές τους «μαχητές των δρόμων», φιλάθλους μιας ομάδας, αλλά κυρίως μιας φιλοσοφίας. Αυτήν την φορά, δε θα βρίσκονταν αντιμέτωποι Έλληνες και Πέρσες αλλά «οπαδοί», εκ του αρχαίου λήμματος <οπαδέω>οπαδώ, που σημαίνει ακολουθώ. Έλληνες, εναντίον Ελλήνων, άξιοι συνεχιστές των αρχαίων ένδοξων προγόνων τους, που αφού είχαν συνθλίψει από κοινού, κάθε λογής βάρβαρο εισβολέα, έσφαζαν ο ένας τον άλλον σαν άσπονδοι εχθροί, καταπατώντας όρκους, ιερά και όσια.
Οι χαρακτήρες αυτής της αφήγησης, βιώνουν μια καταπιεστική, μίζερη και αποκρουστική – κατ’ αυτούς – πραγματικότητα. Η καθημερινότητα τους αφόρητη, «βομβαρδίζεται» συνεχώς από την κοινωνική αδικία, την «ταξική» αν προτιμάτε, ανισότητα η οποία αναδύει μια βιαιότητα που συγκλονίζει ακόμα και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Για κάποιους, οι λέξεις πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, έννοιες αφηρημένες, ίσως και αφαιρετικές. Για κάποιους άλλους όχι. Αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Γιατί το πεδίο αντιπαράθεσης υπερβαίνει τα τετριμμένα. Δεν αναγνωρίζει τάξεις, θρησκείες και πατρίδες. Δε υποκύπτει σε συνηθισμένους κανόνες και όρια. Δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Γιατί στο τέλος, τα κίνητρα ήταν, είναι και θα είναι πάντα τα ίδια: Αγανάκτηση & εκδίκηση!
Οι ήρωές μας, ζουν και αναπνέουν για την ένταση, το πάθος, την φλόγα που ανάβει η κερκίδα. Οι ιαχές, τα συνθήματα, ο αχός της «μάχης», διαπερνούν σαν ρεύμα το μυαλό και το σώμα των ιδιότυπων αυτών πολεμιστών. Πολλοί από αυτούς, δείχνουν ζαλισμένοι, «χαμένοι» σ’ έναν κόσμο ολότελα δικό τους, απροσπέλαστο, απρόσιτο. Ουσίες χημικές και μη, «ποτίζουν» τη σκέψη τους και θολώνουν την κρίση τους, σε μια προσπάθεια να νικήσουν τους δαίμονες που τους κατατρέχουν. Οι περισσότεροι, ωρύονται και εξαγριώνονται, εκτοξεύουν πάσης φύσεως αντικείμενα, εκστομίζουν άναρθρες λέξεις, ύβρεις και κραυγές. Υπάρχουν όμως και κάποιοι, ελάχιστοι θα έλεγα, που στέκουν αμίλητοι, ασάλευτοι, σαν στήλες άλατος. Το βλέμμα τους βαθύ και απλανές. Δείχνουν αδιάφοροι, για όσα διαδραματίζονται γύρω τους. Πως δεν ανήκουν ανάμεσα τους. Λες και από κάποιο παράξενο παιχνίδι της μοίρας, έτυχε να βρεθούν εκεί.
Κάθε άλλο όμως.. Σαν άλλοι γυπαετοί, ανιχνεύουν τη λεία τους, παρατηρούν, κατοπτεύουν και εξερευνούν προσεκτικά το έδαφος. Μετρούν αριθμούς και ανακαλύπτουν αδυναμίες. Αντιλαμβάνονται δυνατότητες, στρατηγικές και τεχνάσματα. Στην τέχνη του πολέμου, των όπλων, των τεχνικών, της εξαπάτησης του εχθρού.. Συλλέγουν πληροφορίες, επεξεργάζονται δεδομένα και αναλύουν σενάρια. Διαλέγουν με ακρίβεια, τον τόπο, τον τρόπο και το χρόνο. Αφουγκράζονται την ιδιαιτερότητα της κάθε στιγμής. Μοιάζουν θαρρείς, με ενωμοτάρχες μίας άναρχης…φάλαγγας, που στοιχίζουν, παρακινούν, εμψυχώνουν και καθοδηγούν. Ένας από αυτούς ήμουν και γω..
Όπως έχει πει πολύ εύστοχα, ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, τα ονόματα είναι τυχαία, οι καταστάσεις όχι. Αυτή είναι η ιστορία μου..
