Ήταν το 1937 όταν η Ιταλία του Μουσολίνι αποχωρούσε εν μέσω κατακραυγής από την Κοινωνία των Εθνών (τον προπομπό του ΟΗΕ), δύο χρόνια μετά την εισβολή των Ιταλών στην Αιθιοπία. Για τον 10χρονο Νόνο Τσίτσο (πραγματικό όνομα Φραντσέσκο Μαλτζέρι) στα νότια της Ιταλίας όμως, δεν είχε μεγάλη σημασία αυτό. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε ο μεγάλος έρωτας της ζωής του, όταν ένας φίλος τον έπεισε να κλέψει το ποδήλατο του θείου του και να κάνουν καμιά 50αρια χιλιόμετρα για να δουν τη Φότζια να παίζει. Η Φότζια κέρδισε με 3-0, ο Νόνο δεν θυμάται τον αντίπαλο, αλλά εκείνη την μέρα μια αγάπη γεννήθηκε.
Δυστυχώς για το Νόνο οι πολιτικές εξελίξεις τον πρόλαβαν πριν προλάβει να χορτάσει την αγαπημένη του ομάδα και στάλθηκε στο μέτωπο της Βόρειας Αφρικής. Εκεί τον έπιασαν οι Βρετανοί («κουνούσα μια βρετανική σημαία και έτσι γλίτωσα και δεν με σκότωσαν») και τον έστειλαν ως αιχμάλωτο πολέμου στη Σκωτία, μέρος όχι άσχημο για να είσαι αιχμάλωτος. «Μου φέρθηκαν πολύ καλά εκεί, καλύτερα από ότι φέρεται το ιταλικό κράτος στη σύνταξή μου» δήλωσε στο αφιέρωμα που του ετοίμασε ο Γκάρντιαν πριν μερικούς μήνες. Εκεί φρόντιζε αγελάδες για 18 μήνες. Μπορεί να μη θυμάται το πρώτο του παιχνίδι το 1937, θυμάται το πρώτο μετά τον πόλεμο όμως. Μια κυπελλική ισοπαλία με την Πεσκάρα.
Από τότε η ζωή του είναι ένα συνεχές ταξίδι για τη Φότζια. Για το Νόνο ο πραγματικός ultra είναι αυτός που ακολουθεί την ομάδα μακριά από την πόλη της. Τα ταξίδια είναι αυτά που του αρέσουν. Τα χιλιόμετρα που έχει γράψει μέχρι το Τορίνο, μέχρι το Μιλάνο για να δει τη Φότζια. Έχει γνωρίσει όλη τη χώρα εξαιτίας της ομάδας του και τον έχει μάθει αρκετός κόσμος. Σε ένα Κοζέντσα-Φότζια ήταν ο μοναδικός οπαδός των φιλοξενούμενων και οι γηπεδούχοι τον υποδέχτηκαν με σεβασμό. Τις καθημερινές πηγαίνει και βοηθάει το γιο του στα χωράφια, αλλά τις Κυριακές υπάρχει μόνο η Φότζια. Ήταν Κυριακή άλλωστε κι η μέρα του γάμου του, στο γλέντι πάντως δεν πήγε. Έφυγε κατευθείαν για το γήπεδο. «Μου λείπουν οι εποχές που όλα τα ματς ήταν Κυριακή στις 3. Οι καιροί άλλαξαν, αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω την ομάδα στην τηλεόραση, το γήπεδο δεν συγκρίνεται» δήλωνε πέρσι σε συνέντευξη σε ιταλική εφημερίδα. Ετοιμαζόταν να πάει μέχρι την Κατάνια για ένα παιχνίδι που θα ξεκινούσε στις 20.30 και θα έπρεπε να κάνει ταξίδι 600 χιλιομέτρων και άλλων τόσων για να γυρίσει πίσω μέσα στη νύχτα.
Οι οπαδοί της ομάδας τον τίμησαν με πλακέτα, του έκαναν δώρο ένα διαρκείας και ήθελαν να του πληρώσουν ένα ταξίδι. Ο ίδιος αρνήθηκε. Δεν παρατάει ποτέ την παλιά γκρι Λαγκούνα του. Άλλωστε το ταξίδι είναι ιεροτελεστία. Η προετοιμασία (παίρνει πάντα το φαγητό του και το νερό του γιατί στο γήπεδο είναι ακριβά), η οδήγηση, τα συνθήματα και η μπαλίτσα. Ο Νόνο Τσίτσο είναι σήμερα 90 ετών και συνεχίζει να γράφει χιλιόμετρα μέσα-έξω για να ακολουθεί μια ομάδα που έχει να παίξει στην Ά εθνική από το μακρινό 1995. Από τις Άλπες μέχρι τη Σικελία και από την Α’ εθνική μέχρι τα ερασιτεχνικά που κατέληξε η αγαπημένη του ομάδα. Πέρσι, η Φότζια βγήκε 2η στον όμιλό της στη Γ’ εθνική. Έπαιξε στα μπαράζ μαζί με άλλες επτά ομάδες και έφτασε στον τελικό με την Πίζα όπου σε διπλούς αγώνες έχασε το εισιτήριο για την άνοδο. Ο Νόνο δεν πτοείται και θα συνεχίσει να ακολουθεί την αγαπημένη του ομάδα μέχρι τέλους, φορώντας την καρφίτσα με το αγαπημένο του «Ειρήνη μεταξύ των ultras».
Πηγή: sombrero.gr
