Η Γερμανία αποκλείστηκε αφού η Ευρώπη φιλοξένησε δύο σερί φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο, οπότε ήταν μια μάχη ανάμεσα στις άλλες δύο. Η χώρα του ταγκό διέθετε τα γήπεδα, την ποδοσφαιρική κουλτούρα και ήταν αυτή που είχε κάποιο παράπονο, αφού σε σχέση με τις Ουρουγουάη και Βραζιλία, δεν είχε φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Από την άλλη η Χιλή δεν είχε τίποτα, κάτι που είχε παραδεχτεί και ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας, Κάρλος Ντίτμπορν: «Η Χιλή δεν έχει τώρα τίποτα, γι’ αυτό και θα πρέπει να έχει το Παγκόσμιο Κύπελλο», είπε τότε, και φαίνεται ότι κέρδισε τη FIFA, η οποία ανέθεσε στη Χιλή της διοργάνωση. Η ειρωνεία ήταν ότι ο Ντίτμπορν δεν πρόλαβε να δει το τουρνουά, καθώς πέθανε ένα πριν ξεκινήσει η τελική φάση. Για το λόγο αυτό οι Χιλιανοί μετονόμασαν γήπεδο Αρίκα σε «Κάρλος Ντίτμπορν». Αξίζει να σημειωθεί ότι στις 22 Μαΐου 1960 η χώρα χτυπήθηκε από φονικό σεισμό μεγέθους 9,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, που προκάλεσε τον θάνατο σε περίπου 5.000 ανθρώπους και σοβαρότατες υλικές ζημιές.
Στα προκριματικά δήλωσαν συμμετοχή 57, αλλά αγωνίστηκαν 52 ομάδες και η διαδικασία ήταν αρκετά μπερδεμένη, αφού μερικές ευρωπαϊκές ομάδες αναμείχθηκαν με ασιατικές και αφρικάνικες. Θύματα έκπληξης έπεσαν η Σουηδία, Γαλλία, Ουαλία και Βόρεια Ιρλανδία, οι οποίες ήταν οι τέσσερις από τις οκτώ ομάδες που συμμετείχαν στα προημιτελικά το 1958! Σε σχέση με το προηγούμενο τουρνουά υπήρχε άλλη μια διαφοροποίηση. Η κατάργηση των αγώνων κατάταξης σε περίπτωση ισοβαθμίας στη δεύτερη θέση του ομίλου. Από τότε το κριτήριο θα ήταν η διαφορά τερμάτων, προκειμένου οι ομάδες να μην καταπονούνται με επιπλέον αγώνες.
Στον 1ο όμιλο Σοβιετική Ένωση και Γιουγκοσλαβία πήραν τα δύο εισιτήρια, αφήνοντας εκτός διοργάνωσης Ουρουγουανούς και Κολομβιανούς. Στον δεύτερο όμιλο είχαμε τη «μάχη του Σαντιάγκο». Η Ιταλία είχε ορκισμένους εχθρούς στη διοργανώτρια χώρα, γιατί συνήθιζε να παίρνει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές από τη Λατινική Αμερική και να τους κάνει δικούς της, οπότε το παιχνίδι Χιλή – Ιταλία δεν ήταν μόνο ένας ποδοσφαιρικό αγώνας. Στο 8’ ο Λόντα ανέτρεψε βίαια τον Φερίνι, ο οποίος ανταπέδωσε, υποχρεώνοντας τον διαιτητή Κεν Άστον να τον αποβάλλει. Ο Φερίνι αρνιούνταν να βγει από τον αγωνιστικό χώρο, κάτι που έγινε με την παρέμβαση των παραγόντων της FIFA και αστυνομικών. Στο 40’ ο Ιταλός (Αργεντινός στην καταγωγή) Μάσκιο, ανέκοψε τον Λεονέλ Σάντσες και ο τελευταίος απάντησε με γροθιά που προκάλεσε ρινικό κάταγμα στον Μάσκιο, κίνηση την οποία δεν είδε μόνο ο διαιτητής, ο οποίος και δεν έδειξε κόκκινη κάρτα!
Με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ήρθε και δεύτερη αποβολή για τους Ιταλούς, έπειτα από αντιαθλητική ενέργεια του Νταβίντ. Η Χιλή με το αριθμητικό πλεονέκτημα κατάφερε να σημειώσει δύο γκολ και να πάρει τη νίκη και την πρόκριση (πρώτη τερμάτισε η Δυτική Γερμανία), σε ένα ματς που οι ομάδες και ο διαιτητής αποχώρησαν υπό τη συνοδεία ισχυρότατης αστυνομικής δύναμης.
Στον τρίτο όμιλο η Βραζιλία πήρε την πρόκριση, αλλά έχασε για τη συνέχεια του τουρνουά τον Πελέ, ο οποίος στο δεύτερο ματς με την Τσεχοσλοβακία έπαθε θλάση. Μαζί της στα προημιτελικά πέρασε η Τσεχοσλοβακία, η οποία κατάφερε να αφήσει εκτός την Ισπανία των Ντι Στέφανο και Πούσκας και το Μεξικό. Τέλος, στον τέταρτο όμιλο η Ουγγαρία δεν αντιμετώπισε προβλήματα και προκρίθηκε μαζί με την Αγγλία, η οποία νίκησε 3-1 την Αργεντινή στο καθοριστικό ματς.
Στα προημιτελικά η διοργανώτρια Χιλή συνάντησε τη Σοβιετική Ένωση και είχε κάθε λόγο να χαίρεται με τα λάθη του Λεβ Γιασίν. Η «Αράχνη» υπέπεσε σε τραγικά λάθη κάνοντας δώρο τα δύο γκολ της Χιλής, η οποία με το 2-1 περνούσε στους «4». Οι Γιουγκοσλάβοι κατάφερε να πετάξουν έξω τη Γερμανία, η Τσεχοσλοβακία με το 1-0 περνούσε στην επόμενη φάση, ενώ η Βραζιλία με πρωταγωνιστή τον Γκαρίντσα πέταξε έξω την Αγγλία.
Στον πρώτο ημιτελικό η Χιλή ατύχησε να πέσει πάνω στη Βραζιλία. Οι κάτοχοι του τροπαίου θα κατάφερναν εντέλει να προκριθούν, νικώντας 4-2 τους διοργανωτές και να πάρουν για δεύτερη σερί φορά το εισιτήριο για τον τελικό, με αντίπαλο την Τσεχοσλοβακία, η οποία θα πετούσε έξω τη Γιουγκοσλαβία.
Ο ΤΕΛΙΚΟΣ
Στον τελικό της 17ης Ιουνίου στην πόλη Σαντιάγκο η Βραζιλία πρόβαλε ως το ακλόνητο φαβορί για το… repeat παρά την δεδομένη απουσία του Πελέ, αλλά και την ενδεχόμενη απουσία του Γκαρίντσα. Το «Μικρό Πουλί» είχε αποβληθεί στον ημιτελικό επειδή κλότσησε τον Ρόχας και η FIFA αποφάσισε να μην του στερήσει τη συμμετοχή από τον τελικό, αφού τον τιμώρησε με «επίπληξη».
Όπως το 1958 στη Στοκχόλμη, έτσι και το 1962 η Βραζιλία βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ, αυτή τη φορά από το 16’ έπειτα από γκολ του Μάζοπουστ. Όμως, και πάλι η αντίδραση της κατόχου ήταν άμεση, ισοφαρίζοντας με τον Αμαρίλντο, ο οποίος εξέθεσε τον γκολκίπερ Σρόιφ. Ο τερματοφύλακας της Τσεχοσλοβακίας έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο, οι Ζίτο και Βαβά εκμεταλλευόντουσαν τα «δώρα» και η Βραζιλία κατακτούσε για δεύτερη (διαδοχική) φορά στην ιστορία της το Παγκόσμιο Κύπελλο.
3 γκολ Αμαρίλντο - Βραζιλία
2 γκολ Χοσέ Σάσια - Ουρουγουάη
ΜΙΚΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΠΕΛΛΟ
Στην κόντρα της Χιλής με την Ιταλία είχαν βάλει το χεράκι τους και δύο Ιταλοί δημοσιογράφοι. Σε κείμενά τους στέκονταν επικριτικά για τη φτώχεια και την πορνεία στη χώρα της Νότιας Αμερικής και αυτό εξόργισε τους διοργανωτές. Έτσι, στον πρώτο αγώνα κόντρα στη Δυτική Γερμανία η Σκουάντρα Ατζούρα βρέθηκε απέναντι σε 65.000 κόσμου που την αποδοκίμαζε έντονα.
Σε ελάχιστα παιχνίδια της τελικής φάσης το θέαμα ήταν καλό. Τρανό παράδειγμα της δυσαρέσκειας για την ποιότητα του παιχνιδιού ήταν το Ουρουγουάη – Κολομβία. Αρκετή ώρα πριν λήξει ο αγώνας οι περισσότεροι από τους 8.000 θεατές έφυγαν από το γήπεδο.
Η Ισπανία ακολούθησε το τελικό πρότυπο και εμφανίστηκε στο Μουντιάλ του 1962 με δύο «μεταγραφές». Τον Φέρεντς Πούσκας και τον Ουρουγουανό αμυντικό Χοσέ Σανταμαρία.
Το Μεξικό σημείωσε την πρώτη νίκη του σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου έπειτα από 14 αγώνες. Θύμα η Τσεχοσλοβακία, η οποία έχασε 3-1, αποτέλεσμα το οποίο ήταν δώρο για τον Αντόνιο Καρμπαχάλ που έπαιζε για τέταρτο σερί Μουντιάλ και εκείνη τη μέρα έκλεινε τα 33 του χρόνια.
Ο Ζοζέ Αλταφίνι (αναφέρεται και ως Μάζολα), μέλος της εθνικής Βραζιλίας που κατέκτησε το τρόπαιο του 1958, αγωνίστηκε με τη φανέλα της εθνικής Ιταλίας το 1962.