{modulepos inside1}

Με αφορμή τη συμπλήρωση 69 χρόνων από τα εγκαίνια του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» (14-12-1947), σας παρουσιάζουμε ένα μικρό οδοιπορικό στον…  ναό  της Ρεάλ Μαδρίτης. Αποστολή «e-soccer» στην Ισπανία. Κωδική ονομασία: «Estadio Santiago Bernabeu». Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 2007, 16:45 Μαδρίτη. Tου ανταποκριτή μας, Ερρίκου Καστέλλη...

Έχουμε ήδη συμπληρώσει μια εβδομάδα στην Ιβηρική χερσόνησο, και στην τελευταία μας μέρα επί Ισπανικού εδάφους, περιηγούμαστε στην πρωτεύουσα, την πανέμορφη και μαγευτική Μαδρίτη. Οι κάτοικοι της Μαδρίτης, πιστοί στο ταπεραμέντο που χαρακτηρίζει όλους τους μεσογειακούς λαούς, δεν έχουν επιστρέψει ακόμα από τις καλοκαιρινές διακοπές τους, διευκολύνοντας σε μεγάλο βαθμό την μετακίνηση μας στη πόλη. Με σύμμαχο λοιπόν το ελαφρό και δροσερό αεράκι, που πνέει καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, αποφασίζουμε να προσεγγίσουμε το βόρειο προάστιο του San Martin.

Περπατάμε κατά μήκος της οδού «Castelliana», του πιο πολυσύχναστου και εμπορικότερου δρόμου της Ισπανικής πρωτεύουσας. Μεγάλη εντύπωση, μας προκαλεί το μεγάλο πλάτος του δρόμου που επιτρέπει, εκτός από τις καθιερωμένες (3) λωρίδες ανά ρεύμα!! κυκλοφορίας για τα οχήματα και το αρκετά ευρύχωρο πεζοδρόμιο, την συνύπαρξη και μιας τεράστιας καταπράσινης διαχωριστικής νησίδας, ικανή να φιλοξενήσει ποικίλα όμορφα Café – Restaurants, για όλα τα γούστα και για όλα τα βαλάντια.

Μπροστά μας, ξεπροβάλλει επιβλητικά το «θρυλικό» «Estadio Santiago Bernabeu», έδρα της μεγαλύτερης – κατά πολλούς- ομάδας του πλανήτη, της Ρεάλ Μαδρίτης. Χτισμένο στα 1923 και με χωρητικότητα μόλις 22.500 θεατές, έφερε αρχικά την ονομασία «San Martin», από την ομώνυμη συνοικία της Μαδρίτης. Λίγο πριν το τέλος του Β’ ΠΠ και ενώ η χώρα έγλυφε ακόμα τις πληγές της από τον φρικτό αλληλοσπαραγμό του εμφυλίου, εμφανίζεται στο προσκήνιο ένας νεαρός δικηγόρος ονόματι Σαντιάγο Μπερναμπέου (1895-1978). Άνθρωπος διορατικός, με μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες, διεκδικεί και κερδίζει την προεδρία του συλλόγου (1943), θέση που θα διατηρήσει μέχρι το 1958. Με την στήριξη του δικτάτορα Φράνκο, αναμορφώνει την αγαπημένη του ομάδα και το 1947 προχωρά στην ανακατασκευή του γηπέδου, αυξάνοντας τον αριθμό των θέσεων σε 80.354. Το 1955, η Ρεάλ Μαδρίτης, μετονομάζει το γήπεδο της σε «Santiago Bernabeu», προς τιμή του ανθρώπου που έθεσε τις βάσεις, για την κυριαρχία του συλλόγου στο Ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Οι «Μερένγκες», αγωνίζονται εκτός έδρας αυτή την Κυριακή, δίνοντας μας τη δυνατότητα με μόλις 15€ ανά άτομο, να εξερευνήσουμε από κοντά τις εγκαταστάσεις του γηπέδου, αντλώντας λίγη από τη λάμψη και τη στόφα όλων των μεγάλων ποδοσφαιρικών αστέρων, που κατά καιρούς έχουν φιλοξενηθεί στο «Μπερναμπέου», είτε σαν οικοδεσπότες είτε σαν φιλοξενούμενοι. Ένας από τους πολλούς ανελκυστήρες του κτιρίου, μας οδηγεί στο υψηλότερο διάζωμα, ακριβώς στο κέντρο του ενός εκ των δυο «πετάλων». Το ύψος κυριολεκτικά, κόβει την ανάσα. Είναι τόσο απότομη η κλίση της κερκίδας, που έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι με το παραμικρό στραβοπάτημα, θα βρεθείς στο κενό. Εάν προσέξει κανείς, μπορεί να διακρίνει τα προστατευτικά κάγκελα που είναι εγκατεστημένα, σε κάθε σειρά καθισμάτων. Σ’ αυτή τη «κούρμπα» συνήθως φιλοξενούνται οι οπαδοί των αντιπάλων των γηπεδούχων, ίσως για να μην είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικοί…

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας στο εσωτερικό του γηπέδου, ο χρόνος μοιάζει να γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, καθώς λίγο πριν την είσοδο μας στην αίθουσα με τα τρόπαια, αντικρίζουμε τεράστιες ρετρό ταπετσαρίες με διάσημες ενδεκάδες των «Γκαλάκτικος», από την ίδρυση της ομάδας στις αρχές του προπερασμένου αιώνα (1902), μέχρι και τις μέρες μας. Αξιοσημείωτες είναι οι διαφορές των ποδοσφαιριστών σε στολές και εξοπλισμό, χαρακτηριστικά δείγματα της παλιάς - ίσως πιο ρομαντικής- αλλά και της σύγχρονης εποχής του ποδοσφαίρου.

Επιτέλους!! η περιβόητη αίθουσα των τροπαίων, ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας. Έντονα ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού, διαπερνούν το κορμί μας καθώς διακρίνουμε τις πρώτες από τα αμέτρητες Κούπες που έχει κατακτήσει η «Βασίλισσα», σε όλα τα ομαδικά αθλήματα στα οποία συμμετέχει. Χρειάζονται αρκετά λεπτά της ώρας, για να μετρήσει κανείς όλα τα τρόπαια που περιλαμβάνει το πραγματικά πλούσιο παλμαρέ αυτής της ομάδας, σήμα κατατεθέν της οργανωμένης, συστηματικής και άκρως επαγγελματικής συνείδησης των ανθρώπων που υπηρέτησαν και υπηρετούν αυτό το σωματείο, οδηγώντας το βήμα – βήμα στη κορυφή. Πλάι στη βιτρίνα με τα Πρωταθλήματα & τα Κύπελλα, σε περίοπτη θέση βρίσκονται όλες οι κορυφαίες ατομικές διακρίσεις των παικτών της Ρεάλ , σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Εδώ συναντάμε, μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχει αναδείξει ποτέ ο βασιλιάς των σπορ, όπως των Ντι Στέφανο, Πούσκας, Σάντσες, Μπουντραγένιο, Ραούλ, Ρονάλντο, Φίγκο, Ζιντάν και πολλών ακόμα διάσημων παικτών, που χάραξαν τ’ όνομα τους στο πάνθεον των επιτυχιών.

Αφήνοντας πίσω μας την αίθουσα των τροπαίων, ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα ελαφρώς ασυνήθιστο ποδοσφαιρικό μνημείο, που αφορά στη πολύκροτη μεταγραφή του Αλφρέντο Ντι Στέφανο, ο οποίος αποτέλεσε «μήλον της έριδος», μεταξύ της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Το 1953, η ομάδα της Καταλονίας ανακοίνωσε τη μεταγραφή του 31χρονου ταλαντούχου ποδοσφαιριστή, από τον Κολομβιανό σύλλογο «Μιλλιονάριος». Οι άνθρωποι της «Βασίλισσας» κατέφυγαν στα δικαστήρια διεκδικώντας τον παίκτη, θεωρώντας τη μετακίνηση του στη Μπαρτσελόνα άκυρη με το σκεπτικό ότι η Κολομβία, δεν ήταν ακόμα μέλος της ομοσπονδίας της FIFA, και συνεπώς η μετακίνηση του σε Ευρωπαϊκό σύλλογο, ήταν παράνομη.

Το θέμα κλήθηκε να διευθετήσει μια 15μελης επιτροπή, η οποία απεφάνθη ότι ο Ντι Στέφανο θ’ αγωνίζεται εκ περιτροπής!! μια χρονιά στους «Μαδριλένους» και μια χρονιά στους «Καταλανούς». Η διοίκηση της «Μπάρτσα» απέρριψε αυτή την πρωτοφανή στα χρονικά απόφαση, παραιτούμενη ταυτόχρονα από την διεκδίκηση του ποδοσφαιριστή, ο οποίος κατέληξε οριστικά στους «Λος Μπλάνκος». Η διοίκηση της Ρεάλ, θέλοντας ν’ αναπαραστήσει τη μεγάλη στιγμή της υπογραφής, δημιούργησε μια βιτρίνα με τα ομοιώματα των δυο μεγάλων πρωταγωνιστών της συνάντησης, του καθήμενου Προέδρου Σαντιάγο Μπερναμπέου και του Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Πίσω από τα δυο πρόσωπα στο βάθος διακρίνεται καθαρά, το αντίγραφο του υπογεγραμμένου συμβολαίου σε μεγέθυνση.

Μπορεί το πέρασμα μας από την αίθουσα των τροπαίων να μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, η προσέγγιση μας όμως στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου, θα μας μείνει πραγματικά αξέχαστη. Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί, πως είναι ν’ αγωνίζεσαι σε ένα τόσο μεγάλο και ιστορικό γήπεδο; Ένα ερώτημα, που μόνο όσοι ποδοσφαιριστές έχουν αγωνιστεί στην έδρα της «Βασίλισσας», μπορούν ν’ απαντήσουν. Οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, μπορούν απλώς να φαντάζονται. Επειδή όμως η φαντασία απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα, αποφασίσαμε να σας μεταφέρουμε αυτό ακριβώς το συναίσθημα που βιώσαμε, φτάνοντας μόλις 1!! μέτρο από το χορτάρι του γηπέδου. Επιχειρήσαμε να περάσουμε τις διαφημιστικές πινακίδες, και να εισέλθουμε λαθραία στον αγωνιστικό χώρο, δυστυχώς όμως γίναμε αντιληπτοί από τους ανθρώπους της ασφάλειας του γηπέδου. Πάντως, πιο κοντά δεν πρόκειται να βρεθούμε ποτέ, εκτός και αν μας ανακαλύψουν… οι σκάουτερ της Ρεάλ.

Ο χρόνος μας πιέζει, μιας και ουρές επισκεπτών περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους για να απαθανατίσουν τον εαυτό τους και τους δικούς τους με φόντο τους πάγκους των ομάδων, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν παρά να είναι αντάξιοι του ονόματος και της ιστορίας αυτού του γηπέδου. Χωρίς υπερβολή, τα καθίσματα συναγωνίζονται σε άνεση εκείνα του Athens Hilton ή ακόμα και της Μεγάλης Βρετανίας. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω, για ποιο λόγο διαμαρτύρονται όσοι ποδοσφαιριστές δεν παίζουν. Εμείς προσωπικά, δεν θα είχαμε καμία απολύτως αντίρρηση να γυαλίζουμε… τον συγκεκριμένο πάγκο. Έστω και αμισθί…

Η καλύτερη οπτική γωνία του γηπέδου είναι φυσικά, από την εξέδρα των επισήμων. Σίγουρα, τα καθίσματα στους πάγκους των ομάδων ήταν αναπαυτικά, αλλά δεν συγκρίνονται με τίποτα με αυτά των επισήμων. Η δερμάτινη επένδυση, και η μάλλινη μοκέτα που αγκαλιάζει ζεστά τα πόδια των διακεκριμένων θεατών, αποπνέουν μια σπιτική ατμόσφαιρα που συνεπαίρνει τον επισκέπτη, εμπνέοντας μια αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς.

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη περιήγηση μας, περνάμε μια βόλτα από την αίθουσα Τύπου (Press Room). Ένα χώρος, που φαντάζομαι δεν θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα αγαπητός, σε παίκτες και προπονητές, ειδικά στους ηττημένους. Είναι νόμος υποχρεωτικός και απαράβατος όμως, διότι και οι δημοσιογράφοι πρέπει να βγάλουν κι αυτοί το ψωμάκι…τους. Αλλιώς, θα γράψουν ότι θέλουν και αυτό πιστέψτε με είναι πολύ χειρότερο. Αφήστε που πέφτουν βαριές καμπάνες, στους απόντες..

Η αίθουσα πάντως είναι αρκετά μεγαλύτερη, απ’ ότι φαίνεται καθώς χωράει περίπου 200 άτομα. Φανταστείτε τη πλημμυρισμένη, από δημοσιογράφους απ’ όλο τον κόσμο που απευθύνουν πιεστικά και με επιτακτικό ύφος, αμέτρητες και πολλές φορές εκνευριστικές ερωτήσεις, στους άτυχους…καλεσμένους τους.

Κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Το περίφημο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», χάνεται πίσω μας. Σαν γενική αποτίμηση, έχουμε να τονίσουμε την άρτια οργάνωση και λειτουργικότητα των εγκαταστάσεων. Ωστόσο, εκτιμούμε ότι το πιο σημαντικό που έχει να επιδείξει αυτό το γήπεδο, είναι η αίσθηση ότι δεν βρίσκεσαι σε ένα δημόσιο χώρο, αλλά σε ένα τεράστιο μουσείο οπού μπορείς να χαζέψεις πολλά και ενδιαφέροντα έργα τέχνης. Μακάρι, να δούμε κάτι εφάμιλλο και στην Ελλάδα κάποτε…

Διαβάστηκε 11148 φορές
{modulepos inside2}
Fctables
Τα cookie μας βοηθούν να σας παρέχουμε τις υπηρεσίες μας. Εφόσον χρησιμοποιείτε τις υπηρεσίες μας, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies από εμάς.