Την Πρωτοχρονιά του 1940, με τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο να βρίσκεται σε εξέλιξη, στο Εδιμβούργο διεξήχθη το παραδοσιακό «New Year derby», μεταξύ των δυο μεγάλων ομάδων της πόλης. Της Χάρτς και της Χιμπέρνιαν. H αντιπαλότητα των δυο ομάδων ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους και με δεδομένο ότι ιδρύθηκαν κοντά στο 1870 το συγκεκριμένο ντέρμπι θεωρείται ένα από τα πιο παλιά του πλανήτη.
Τη συγκεκριμένη χρονιά το κλασσικό ραντεβού της Πρωτοχρονιάς δόθηκε στο Ίστερ Ρόουντ, την έδρα της Χιμπέρνιαν και στο γήπεδο βρέθηκαν 14.000 τυχεροί-άτυχοι, που για χρόνια μετά μπορούσαν να περηφανεύονται ότι ήταν παρόντες σε ένα από τα πιο απίστευτα ντέρμπι των δυο ομάδων, το οποίο είχε σχεδόν τα πάντα: 11 γκολ (5-6 το τελικό σκορ!), με 3 ανατροπές του σκορ, 1 χατ τρικ, αμέτρητες φάσεις, σκληρά τάκλιν και έναν εισβολέα που προκάλεσε τέτοια σύγχυση που ο διαιτητής σφύριξε για το ημίχρονο δυο λεπτά πιο νωρίς, ανακάλεσε λίγο μετά, φώναξε τους παίκτες να γυρίσουν πίσω και στα εναπομείναντα λεπτά που παίχτηκαν η Χάρτς πρόλαβε και σκόραρε δυο φορές. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους είδαν ελάχιστα απ’ όλα αυτά που έγιναν στον αγωνιστικό χώρο!
Όλα ξεκίνησαν όταν οι δυο ομάδες και ο διαιτητής έφτασαν στο γήπεδο και ανακάλυψαν ότι η ομίχλη ήταν τόσο έντονη που δεν μπορούσες να δεις καλά σε απόσταση μεγαλύτερη των δέκα μέτρων. Παρ’ όλο που εκείνα τα χρόνια πολλά ματς γινόταν κανονικά ακόμα και με τόσο τραγικές συνθήκες, οι περισσότερες αναφορές από το συγκεκριμένο ματς συμφωνούν ότι σε φυσιολογικές περιόδους το παιχνίδι δεν θα ξεκινούσε καν. Αλλά η περίοδος μόνο φυσιολογική δεν ήταν. Με εντολή του Γραφείου Πολέμου της Μεγάλης Βρετανίας το παιχνίδι έπρεπε να διεξαχθεί κανονικά και να μεταδοθεί, όπως ήταν προγραμματισμένο, από το ραδιόφωνο του BBC, το οποίο θα μετέφερε την εξέλιξη του στους στρατιώτες που πολεμούσαν στο εξωτερικό αλλά φυσικά και στους Γερμανούς που κατασκόπευαν τα πάντα. Και εκεί ήταν το πρόβλημα. Οι Βρετανοί δεν ήθελαν να μάθουν οι Γερμανοί πως στο Εδιμβούργο υπάρχει έντονη ομίχλη, η οποία θα ωφελούσε και θα ενθάρρυνε την πτήση βομβαρδιστικών της Λούφτβαφε πάνω από την πόλη. Και έτσι ξεκίνησε η «κωμωδία».
Ο αγώνας έγινε κανονικά (τρόπος του λέγειν βέβαια το «κανονικά»), οι θεατές απόλαυσαν ένα μικρό μέρος από το θέαμα και το δυσκολότερο φορτίο έπεσε στον σπίκερ του BBC, Μπόμπ Κίνγκσλει, που έλαβε ξεκάθαρες εντολές να περιγράψει με κάθε φυσικότητα ένα ματς που δεν έβλεπε, χωρίς φυσικά να αναφέρει την ύπαρξη ομίχλης. Και το κατάφερε.
Με αρκετή εφευρετικότητα (οργάνωσε ένα μικρό δίκτυο βοηθών, που κάθε τρεις και λίγο πηγαινοερχόταν δίπλα στη γραμμή και τον ενημέρωναν για τις σημαντικές στιγμές) και πολύ περισσότερη φαντασία ο Κίνγκσλει έπλαθε με το μυαλό του φάσεις, τις οποίες συνδύαζε με κάποιες μεγάλες πραγματικές στιγμές του αγώνα που μπορούσε να καταλάβει από την αντίδραση της κερκίδας και από την ενημέρωση των βοηθών. Όπως αποκάλυψε μετά, στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα οι μόνοι παίκτες που μπορούσε να διακρίνει από το σημείο που βρισκόταν ήταν οι δυο που έπαιζαν πάνω στην πλάγια γραμμή, δηλαδή ο εξτρέμ της μιας και ο μπακ της άλλης.
Όπως είναι φυσικό το ματς που περιέγραψε δεν είχε καμία σχέση με το ματς που γινόταν λίγα μέτρα μπροστά του. Χαρακτηριστικό είναι ότι η περιγραφή του κράτησε 15 λεπτά περισσότερα από τον ίδιο τον αγώνα, όσος χρόνος δηλαδή χρειάστηκε για να τον ενημερώσει κάποιος ότι πρέπει να κλείσει τη σύνδεση γιατί το ματς είχε λήξει. Κι αν κάποιος απορεί για το πόσο παχιά ήταν η ομίχλη για να συμβεί όλο αυτό το κωμικοτραγικό σκηνικό, η εφημερίδα Scotsman έγραψε την επόμενη ότι ένας παίκτης της Χάρτς ξέμεινε μετά το τέλος στον αγωνιστικό χώρο περιμένοντας στην αριστερή πλευρά του γηπέδου πότε θα έρθει η μπάλα προς τα εκεί!
Πολλά χρόνια αργότερα ο Σκωτσέζος θεατρικός συγγραφέας Andrew Dallmeyer έγραψε ένα ολόκληρο θεατρικό βασισμένο στην απίθανη ιστορία του Κίνγκσλει, το οποίο ονόμασε «Playing a Blinder». Το θεατρικό μεταδόθηκε ζωντανά από το BBC Radio 4 την Πρωτοχρονιά του 2002, ακριβώς 62 χρόνια μετά τη μέρα που χιλιάδες άνθρωποι άκουσαν ένα συναρπαστικό ματς που υπήρχε μόνο στη φαντασία ενός ανθρώπου.
Πηγή: sombrero.gr